هم اندیشی - {روی کار آمدن دولت لیبرال} شرط بالا رفتن از لوبیای سحرآمیز برجام!

{روی کار آمدن دولت لیبرال} شرط بالا رفتن از لوبیای سحرآمیز برجام!

علی خرّم، از چهره‌های نزدیک به اصلاح‌طلبان، اخیراً در مورد "برجام رئسیی!" یادداشتی در روزنامه آرمان ملی نوشته که یک مزاج اصلی بیشتر ندارد و آن، اینکه مادام که ایران یک دولت پیشروی انقلابی باشد و مانیفست "صدور انقلاب" را در سینه داشته باشد؛ دستاورد برجام بی دستاورد برجام! مزاج اشاره شده البته پیش از این توسط کسانی از اصلاح‌طلبان حتی صراحتا به زبان نیز آمده است!

پایگاه تحلیلی خبری هم اندیشی: علی خرّم، دیپلمات سابق، از حامیان ستادی برجام روحانی و از چهره‌های نزدیک به اصلاح‌طلبان طی یادداشتی در شماره یکشنبه گذشته روزنامه آرمان ملی ضمن محتمل دانستن امضای برجام رئیسی گفته است: بایستی با قاطعیت گفت برجام به خودی خود فراهم آورنده رفاه و رشد و توسعه نخواهد بود. به‌عبارت دیگر نه ایران می‌تواند به بانک‌ها و شرکت‌های خارجی دستور دهد که روابط بانکی عادی با ایران برقرار کرده و در پروژه‌های مختلف سرمایه‌گذاری نمایند...و نه رئیس‌جمهور آمریکا حتی از نوع خوبش هم قادر است چنین دستوری به بانک‌ها و شرکت‌های بین‌المللی دهد.
او می‌افزاید: حلقه مفقوده در این رابطه؛ استراتژی، سیاست‌ها و نگاه‌های جمهوری اسلامی به روابط بین‌الملل در خارج و تکیه بر رضایت و رفاه مردم در داخل و تاکید بر منافع و امنیت ملی ایران و نه دیگران است. یعنی اگر این فرمول چراغ فرا راه ما قرار نگیرد، برجام مشکلی از ما حل نمی‌نماید. به‌عبارت دیگر، بانک‌ها و شرکت‌های سرمایه‌گذاری و صاحبان تکنولوژی‌های مدرن و پیچیده در ورای برجام جست‌وجو می‌کنند آیا با ایران می‌توانند همکار باشند و ایران کشور با ثباتی از نظر داخلی است و دشمنی بالفعل در خارج ندارد؟ هیچ سرمایه‌گذاری حاضر نیست خارج از ارکستر هماهنگ جهانی با کشوری که تکرو باشد کار کند زیرا سرمایه‌اش به خطر می‌افتد.
خرم تصریح می‌کند: بنابراین ما نمی‌توانیم تکرو باشیم و انتظار جذب سرمایه خارجی از طریق اجرای برجام داشته باشیم. این اصل را چین، چهار دهه پیش به آزمایش گذاشت و چون راه دیگری مقدور نبود در نهایت سیاست درهای باز و تعامل با همه جهان را در پیش گرفت که روابط دوستانه با جامعه بین‌المللی بستر سرمایه‌گذاری خارجی گردید. ابتدا سرمایه و تکنولوژی آمریکا سپس ژاپن و کشورهای اروپایی به چین سرازیر گردید و از برکت سرمایه خارجی و تکنولوژی مدرن، اقتصاد و صنعت این کشور تبدیل به غولی شد که آمریکا امروز آن را رقیب خود می‌داند و کمر به شکست آن بسته است. کشور ما هم با توافق برجام در دوره اوباما، تجربه مذاکره برای گسترش روابط بانکی و سرمایه‌گذاری خارجی دارد که همه چیز آماده بود ولی اراده داخلی فراهم نگردید لذا از برجام حاجتی برآورده نشد. امید است تجربه قبلی، چراغ فرا راه آینده ما باشد که وقت مردم و کشور تلف نشود. [www.armanmeli.ir/fa/main/detail/340548]
***************** نقد و تحلیل ******************
*صحبت‌های خرم یادآور مصرع "ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ" است!
و البته یادآور مضمون آن گفته مرعشی در دوران دولت اعتدال که "ما در حالت یک توافق فراهسته‌ای با غرب هستیم."
حقیقت اینست که برجام، باشد یا نباشد اما هیچ دستاورد یا آسیب ملموسی برای مردم ایران نخواهد داشت.
برجام صرفا کارکردی روانی همچون "احتمالات لوبیای سحرآمیز" دارد که برخی محافل تحلیلی معتقدند همان کارکرد روانی هم در بادی امر و تا قبل از مسجل شدن سراب بودن قضیه، به ضرر ماست. (اشاره به مقولاتی مثل انتظار بازار، شکل‌گیری انتظارات عمومی ناصحیح، معطل ماندن ظرفیت‌های کشور و...)
صحبت‌های خرم یک مزاج اصلی دارد و آن اینکه مادام که ایران یک دولت پیشروی انقلابی باشد و مانیفست "صدور انقلاب" را در سینه داشته باشد؛ دستاورد برجام بی دستاورد برجام!
دقت شود که مزاج اشاره شده البته پیش از این توسط کسانی از اصلاح‌طلبان حتی صراحتا به زبان نیز آمده است. [mshrgh.ir/1088510]
اکنون آیا مردم و نظام اسلامی حاضر به از دست دادن این هویت هستند؟
پاسخ قطعا خیر است. خاصّه اینکه نظام جمهوری اسلامی ایران نشان داد که در اوج تحریم‌ها و نبود برجام نیز معیشت مردم را حفظ کرد و اجازه نداد مردم ایران مثل مردم اروپا به مصرف هیزم و خوردن غذاهای کپک زده روی بیاورند.
پس ایران می‌خواهد و می‌تواند که بر سر هویت خود بماند.
به نظر می‌رسد با این توضیحات، فضای متن و فرا متن صحبت‌های خرّم بیشتر آشکار شود.
در یک سوی برجام دشمنی هست که اهداف شوم و یک جنگ روانی را از متن برجام می‌جوید. و در سوی دیگر هم کسانی که به دستاورد برجام برای مردم دل بسته‌اند! در این میانه هم هستند کسانی در داخل ایران که به نفع این دو سو یارگیری شده‌اند.
اما حقیقت آنست که تجربه قبلی امضای برجام نشان داد هر دو سر این قضیه و البته میانه‌ی آن جملگی چیزی به دست نیاورده‌اند!