آمریکایی‌ها با شاه فراری ایران چگونه برخورد کردند؟
محمدرضا شاه پهلوی که در خاطرات خود بارها خوش‌خدمتی خود را به آمریکایی‌ها اعلام کرده بود پس از فرار از ایران حتی توسط مقامات همین کشور مورد پذیرش قرار نمی‌گرفت و به تعبیر خود محمدرضا شاه پیام‌های ناراحت کننده‌ای برایش ارسال می‌کردند.
پایگاه تحلیلی خبری هم اندیشی: روزگار پهلوی: پس از فرار شاه از ایران، او مدتی به مصر و سپس به مراکش رفت. محمدرضا پهلوی در نهایت قصد ورود به آمریکا را داشت که با مخالفت مسئولین این کشور روبرو شد و مجبور شد به مکزیک برود. هر چند بعدها شاه به آمریکا رفت، اما فرح پهلوی میگوید او و همسرش محمدرضا در بدو ورود به آمریکا، در بیمارستان روانی مربوط به ارتش آمریکا نگهداری شدند. شاه در کتاب «پاسخ به تاریخ» این موضوع را اینگونه روایت کرده است:
هنگامی که بریتانیا در ۱۹۶۸ قوایش را از شرق سوئز فراخواند با شادمانی بار حفاظت از خلیج فارس را به دوش گرفتم. برای ایفای وظایف جدیدمان ایران می‌بایست به یک قدرت درجه اول نظامی تبدیل شود که قادر به حفظ پایگاه‌هایمان باشد. اعتماد داشتم به اینکه متحدان آمریکایی و بریتانیاییمان از این کوشش‌ها پشیتبانی می‌کنند. این اعتماد چقدر نابجا بود.
معهذا این اعتماد یکباره زائل نشد، حتی در تبعید هم یقین داشتم که دولت‌های غربی طرح‌هایی را در نظر دارند و برای جلوگیری از گسترش کمونیسم و جنون بیگانه‌گریزی در منطقه‌ای که برای رفاه و رونق جهان آزاد حیاتی است، نظرات و افکار والایی در سر می‌پرورانند. در نخستین روزهای عزیتم از ایران در آسوان به این نکته فکر می‌کردم و با پرزیدنت سادات درباره‌اش به بحث نشستیم، اما ناملایماتی که در چند ماه اول تبعیدم در مصر و سپس در مراکش روی نمود، فرصت چندانی برای تجزیه و تحلیل صحیح باقی نگذاشت.
کمی پس از ترک ایران قصد داشتم به ایالات متحده بروم، ولی هنگامی که در مراکش بودم از دوستان شخصی‌ام در ایالات متحده که با دولت تماس داشتند و از منابعی که در دستگاه کارتر بودم، پیام‌های عجیب و ناراحت‌کننده‌ای دریافت کردم. این پیام‌ها هر چند که غیردوستانه هم نمی‌نمودند، ولی خیلی احتیاط‌آمیز بودند: شاید زمان مناسبی برای ورود شما نباشد؛ شاید بعداً بتوانید بیایید؛ شاید بهتر باشد صبر کنیم تا ببینیم چطور می‌شود.
منبع: صفحات ۴۱۸-۴۱۹ پاسخ به تاریخ
ش
هنگامی که بریتانیا در ۱۹۶۸ قوایش را از شرق سوئز فراخواند با شادمانی بار حفاظت از خلیج فارس را به دوش گرفتم. برای ایفای وظایف جدیدمان ایران می‌بایست به یک قدرت درجه اول نظامی تبدیل شود که قادر به حفظ پایگاه‌هایمان باشد. اعتماد داشتم به اینکه متحدان آمریکایی و بریتانیاییمان از این کوشش‌ها پشیتبانی می‌کنند. این اعتماد چقدر نابجا بود.
معهذا این اعتماد یکباره زائل نشد، حتی در تبعید هم یقین داشتم که دولت‌های غربی طرح‌هایی را در نظر دارند و برای جلوگیری از گسترش کمونیسم و جنون بیگانه‌گریزی در منطقه‌ای که برای رفاه و رونق جهان آزاد حیاتی است، نظرات و افکار والایی در سر می‌پرورانند. در نخستین روزهای عزیتم از ایران در آسوان به این نکته فکر می‌کردم و با پرزیدنت سادات درباره‌اش به بحث نشستیم، اما ناملایماتی که در چند ماه اول تبعیدم در مصر و سپس در مراکش روی نمود، فرصت چندانی برای تجزیه و تحلیل صحیح باقی نگذاشت.
کمی پس از ترک ایران قصد داشتم به ایالات متحده بروم، ولی هنگامی که در مراکش بودم از دوستان شخصی‌ام در ایالات متحده که با دولت تماس داشتند و از منابعی که در دستگاه کارتر بودم، پیام‌های عجیب و ناراحت‌کننده‌ای دریافت کردم. این پیام‌ها هر چند که غیردوستانه هم نمی‌نمودند، ولی خیلی احتیاط‌آمیز بودند: شاید زمان مناسبی برای ورود شما نباشد؛ شاید بعداً بتوانید بیایید؛ شاید بهتر باشد صبر کنیم تا ببینیم چطور می‌شود.
منبع: صفحات ۴۱۸-۴۱۹ پاسخ به تاریخ
ش
کد مطلب: 440137
مرجع : فارس
