وی در ابتدا و در توضیح چگونگی شکل‌گیری این اعتراضات گفت: «ماجرای تظاهرات اخیر مردم فرانسه که در پاریس و برخی شهرهای بزرگ در جریان است و نام «جلیقه‌زردها» را هم به خود گرفته، به بهانه افزایش مالیات بر سوخت آغاز شده است؛ درباره اینکه چرا این اعتراضات چنین نامی به خود گرفته باید گفت طبق یکی از قوانین فرانسه در هر خودرو باید جلیقه زردرنگی وجود داشته باشد تا هنگام به وجود آمدن مشکل برای خودرو، سرنشینان با پوشیدن این جلیقه دیگران را از مشکل خود باخبر کنند، مانند تابلوهای خطری که امروز در ایران برای خودروها وجود دارد و هنگام بروز مشکل از آنها استفاده می‌شود.»

 

وی ادامه داد: «امروزه طبقه متوسط فرانسه یعنی بزرگ‌ترین طبقه اجتماعی این کشور کسانی هستند که از افزایش مالیات بر سوخت مصرفی متضرر می‌شوند، لذا در اعتراض به سیاست دولت این کشور در خیابان‌ها حاضر هستند و اعتراض می‌کنند. اقشاری مانند کشاورزان که مصرف‌کننده مهم سوخت برای خودروهای خود هستند یا کارگران ازجمله معترضان اصلی هستند و در کنار آنها حتی گروه‌های دانشجویی هم پرچمدار اعتراضات شده‌اند و نسبت به مجموعه‌ای از سیاست‌های اقتصادی دولت مکرون تظاهرات دنباله‌داری را به راه انداخته‌اند.»

 

این کارشناس مسائل اروپا توضیحات خود را با بیان نکات منحصربه‌فرد این اعتراضات ادامه داد و گفت: «نکته جالب و مهم ماجرا این است که آمارهای منتشرشده نشان می‌دهد بیش از 70 درصد مردم فرانسه مدافع این اعتراضات هستند و از آن حمایت می‌کنند؛ همچنین آمار جالب‌تر هم حکایت از این دارد که بیش از 50 درصد کسانی که در انتخابات گذشته این کشور به امانوئل مکرون رای داده‌اند نیز به حمایت از این اعتراضات روی آورده‌اند و حتی برخی از آنها عضو این جنبش شده‌اند. دیگر نکته جالب درخصوص این جنبش اجتماعی اخیر در فرانسه مربوط به گفت‌وگوی مطبوعاتی یکی از سران این حرکت است. این فرد که اخیرا با یکی از رسانه‌های اروپایی مصاحبه کرده ماجرای انقلاب 1789 فرانسه را بازخوانی کرده و یادآور شده که آن انقلاب در اعتراض به سیاست‌های مالیاتی وضع شده بر آرد صورت گرفت و اکنون هم با وقوع اتفاقاتی مشابه به وقایع آن دوران، امکان شکل‌گیری انقلاب دیگری در فرانسه دور از تصور نیست.»

 

مهدی خانعلی‌زاده در ادامه با بررسی نسبت این اعتراضات با سیاست‌های دولت امانوئل مکرون گفت: «قطعا شخص مکرون و سیاست‌های دولت وی در شکل‌گیری این اعتراضات نقش پررنگی دارند، اما باید گفت ریشه‌های این اعتراضات عمیق‌تر از این مساله است. اکنون باید گفت مکرون آخرین حلقه از زنجیره مدافعان و مجریان سیاست‌های نئولیبرال است که تلاش می‌کند این کشور را به سمت سیاست‌های غربی پیش ببرد؛ چنانکه مانند گذشتگان خود در کشورهایی مانند انگلیس و آمریکا نسبت به این جنبش رفتار کرده است و دقیقا مانند همان وقایع با مشت آهنین وارد میدان شده، دست به سرکوب جدی این اعتراضات زده و همچنان بر سیاست‌های خود باقی‌مانده است. دولت مکرون در این روزها هزاران نفر را بازداشت و تعداد زیادی را نیز مجروح کرده است. این رفتارها موید این است که سیاست‌های مکرون عضوی از یک مجموعه سیاست بزرگ‌تر و فراگیرتری در نظام جهانی است که او امروز مصر به اجرای آنهاست.»

 

 

وی ادامه داد: «بنده قبلا هم در جایی نوشته بودم که مکرون در فرانسه شرایطی مشابه اوباما در آمریکا دارد. اوباما با شعار تغییر وارد کارزار انتخاباتی در آمریکا شد و به‌گونه‌ای شرایط رقم خورد که نسل جوان این کشور او را آخرین امید برای تغییر سیاست‌های گذشته حاکم بر ایالات متحده می‌دانستند ولی بعد از آنکه متوجه شدند او هم بنایی برای تغییر مسیر حکمرانی توأم با فساد در این کشور ندارد، رو به فرد ساختارشکنی چون ترامپ آوردند لذا به‌نظر می‌رسد جامعه فرانسه هم به همان سمت و سو پیش می‌رود و مکرون، اوبامای اروپا خواهد بود و این وضعیت آبستن تولد یک ترامپ جدید در فرانسه خواهد شد.»

 

خانعلی‌زاده توضیحات خود را با اشاراتی از انتخابات گذشته و رقابت مکرون- لوپن ادامه داد و افزود: «مارین لوپن با تمام شرایط ویژه‌ای که در انتخابات قبلی فرانسه حاکم بود حدود 35 درصد آرا را به خود اختصاص داد و حتی باعث شد با این رای قابل‌توجه و قوی بعد از شکست طرفداران وی و حزب ملی فرانسه به پایکوبی بپردازند. خلاصه امر اینکه به‌نظر می‌رسد مردم فرانسه نیز امروز تاوان سیاست‌های نئولیبرال حاکمان خود را می‌دهند. سال 1968 در زمان دوگل تظاهرات گسترده‌ای که بعدا به‌عنوان نمادی از جنبش دانشجویی خوانده شد، اتفاق افتاد. وقتی به آن تحولات عمیق‌تر نگاه کنیم این برداشت حاصل می‌شود که دوگل نماد ملی‌گرایی در فرانسه بود و مخالف این بود که بعد از پایان جنگ جهانی دوم، فرانسه به سمت بلوک غربی یعنی آمریکا کشیده شود و می‌خواست این کشور و حتی اروپا مستقل از آمریکا باشد. در آن شرایط تظاهرات گسترده‌ای که با حمایت آمریکا اتفاق افتاد، دولت دوگل را زمین زد و فرانسه مجبور شد به محور آمریکایی بپیوندد. از آن روز تاکنون این سیاست‌ها تغییری نکرده و به‌نظر می‌رسد حالا فرانسه آخرین روزهای دوره غربگرایی را سپری می‌کند و به احتمال زیاد دولت آینده فرانسه دولت ملی‌گرای فرانسه‌محور خواهد بود.»

 

وی در پایان روند اعتراضات مردم فرانسه در 10 سال گذشته را نیز مورد بررسی قرار داد و گفت: «با مدنظر قرار دادن اعتراضات مختلف در فرانسه می‌شود به این نتیجه رسید که مردم به سیاست‌های کلان و ساختارهای این کشور نقد جدی دارند و به بهانه‌های مختلف آماده حضور در خیابان‌ها و اعتراض به فرآیندی بزرگ‌تر از یک اتفاق هستند. امروز مساله مالیات بر سوخت است، اما برای مثال چند سال پیش و دقیقا در برهه‌ای که جشنواره فیلم کن جایزه خود را به یک فیلم مدافع همجنس‌گرایی داد، مردم این کشور یکی از بزرگ‌ترین تظاهرات تاریخ این کشور را در نقد تبلیغ همجنس‌گرایی شکل دادند. وقتی اولاند بر سر کار آمد مردم در اعتراض به سیاست‌های ریاضت اقتصادی و افزایش مالیات بر حقوق کارگران به خیابان آمدند و مدت‌ها شرایط این کشور را با چالش مواجه کردند؛ اما مساله مهم در این بین این است که این اعتراضات اکنون در نیمه اول دوران ریاست‌جمهوری امانوئل مکرون شکل می‌گیرد و نشان می‌دهد مردم فرانسه دیگر علاقه‌ای به ارائه فرصت به رئیس‌جمهور جدید خود هم ندارند و فرقی بین اولاند، سارکوزی و مکرون قائل نیستند و به فرآیندهای اساسی در این کشور معترضند.»

 

 

این کارشناس مسائل اروپا با بیان اینکه فرانسوی‌ها در شرایط کنونی بیشتر از هر زمان دیگری خود را نزدیک به مردم انگلیس می‌دانند، بیان کرد: «یکی از شعارهای مارین لوپن در انتخابات گذشته فرگزیت معادل برگزیت یعنی خروج از اتحادیه اروپا بود و با توجه به حمایت مردم از اعتراضات کنونی اصلا بعید نیست فرانسوی‌ها در چند سال آینده همان راهی را بروند که انگلیسی‌ها رفتند و از اتحادیه اروپا خارج شوند.»