فراکسیون اصلاح طلب امید بازهم نشان داد با وجود برخورداری از کف رای خالص حدود 114 نفری خود ـ به عنوان بزرگترین فراکسیون سیاسی مجلس ـ در تعامل سیاسی و عملی نمودن شعارهای گفتگو محور خود کاملا ناتوان است و با وجود برتری ابتدایی بر سایر رقبا، در دور دوم از همراه کردن سایر فراکسیون ها ناتوان بوده، کنش سیاسی فعالی درون مجلس ندارد. کاملا واضح است که افزایش اندک آرای عارف در دور دوم، متعلق به بخش اندکی از اعضای دوآتشه فراکسیون اصولگرایان بود که حتی عارف را بر لاریجانی ترجیح می دادند.

فراکسیون اصولگرایان مجلس دهم که ـ از ابتدای آغاز به کار این مجلس و برخلاف دو مجلس هشتم و نهم ـ نتوانسته بود از زیر چتر ژله ای لاریجانی خارج شود، این بار دست به کار بزرگی زد و خطر کرد. آنها تصمیم گرفته بودند دو هدف را همزمان دنبال کنند. نخست هویت بخشی به جریان خود از طریق ایجاد شفافیت کامل در آرایش سیاسی جریانات مجلس و دوم ممانعت از تصاحب ریاست یکی از قوای سه گانه کشور توسط معاون اول دولت اصلاحات.

کاری که اصولگرایان مجلس با جدا کردن حساب خود از لاریجانی انجام دادند، عملا آنها را از حالت کمای سیاسی خارج کرد و نشان داد آنها فقط دست و پای آقای رئیس در مجلس دهم نیستند و از پیکره واحدی برای تفکر تا عملیات برخوردارند. این تصمیم ریسک و هزینه هم داشت؛ یعنی به طور "شفاف"مشخص شد تعداد اعضای حقیقی این فراکسیون ـ که قبلا مدعی حدود 80 تا 100 عضو در مجلس بود ـ به 55 نفر هم نمی رسد. اما پرداخت این هزینه در مقابل دستاورد شفافیت سیاسی کاملا ارزشمند ارزیابی می شود.

یکی از گزاره هایی که سالهاست بدنه جریان اصولگرا و انقلابی با آن مواجه بوده لزوم "انتخاب درست بین بد و بدتر" است. اما این گزاره منطقی در بسیاری موارد با مصادیق نادرست پر میشد که نتیجه ای جز ناکامی و عدم رضایت در بدنه اصولگرایان نداشت. اما این بار اصولگرایان با شناخت درست و دقیق از ظرفیت واقعی شان در مجلس، در گام نخست در انتخاب میان "بد: شکست نامزد مستقل ریاست مجلس" و"بدتر: تداوم مضمحل و مرده بودن جریان سیاسی اصولگرا" گزینه بدتر را انتخاب نکردند. سپس در گام دوم نیز میان دو انتخاب "بد: تداوم ریاست لاریجانی" و "بدتر: تسلط اصلاح طلبان بر مجلس" دوباره مانع از اتفاق بدتر شدند و هوشمندی خود را نشان دادند.

اکنون شرایط مجلس نسبت به هفته قبل کاملا دگرگون شده است؛ لاریجانی کاملا درک کرد که تا حذف شدن از ریاست مجلس و استعفای احتمالی پس از آن چیزی نمانده بود و تداوم ریاست هرچند متزلزلش بر مجلس مدیون بلندنظری اصولگرایان است. رئیس در سال سوم کاملا مدیون فراکسیون اصولگراست گرچه به ظاهر نخواهد هیچگاه این دین خود را ادا کند، او ممکن است تا چند روز ناراحت باشد اما پس از آن برخلاف رویه دوسال گذشته اش عمل خواهد کرد و نظر فراکسیون مستقلی از اصولگرایان را در اداره مجلس بیشتر لحاظ خواهد کرد. لاریجانی کارت زرد اصولگرایان را به یادگار نگاه خواهد داشت و طوری باید کند که در ابتدای سال چهارم کارت قرمز دریافت نکند.

بنابراین می توان گفت در انتخابات هیات رئیسه سال سوم از مجلس دهم شورای اسلامی، هیچ فرد و جریانی حائز پیروزی مورد نظرش نبود اما روز گذشته یک پیروزی برای مردم به دست آمد: «شفافیت سیاسی در مجلس»؛ از این پس عملکرد افراد و جریانات مجلس به صورت کاملا شفاف برای مردم قابل ارزیابی است و کسی نمی تواند هزینه های خود برای کشور و مردم را به نام دیگران فاکتور نماید.

ر