پیشنهادهای شورای آتلانتیک به ترامپ برای مقابله با ایران

مشرق , 29 مهر 1396 ساعت 10:56

«شورای آتلانتیک» پنج استراتژی مختلف را برای مقابله دولت ترامپ با ایران ترسیم و از میان آن‌ها «پس‌راندن» را به رئیس‌جمهور آمریکا پیشنهاد می‌کند.

پایگاه تحلیلی خبری هم اندیشی: دونالد ترامپ روز جمعه (۲۱ مهر ۹۶) بالأخره بعد از ماه‌ها «بررسی سیاست‌هایش مقابل ایران» استراتژی جدید دولت آمریکا در قبال تهران را با جهان در میان گذاشت. البته این بررسی‌ها صرفاً منحصر به کاخ سفید نبوده و نیست، بلکه اندیشکده‌های آمریکایی نیز چه طی این چند ماه بررسی تا پیش از اعلام رسمی استراتژی جدید ترامپ، و چه طی این چند روزی که از سخنرانی روز جمعه وی می‌گذرد، به کمک واشینگتن شتافته‌اند تا زمینه‌های مختلفی را شناسایی و معرفی کنند که دولت جمهوری‌خواه آمریکا می‌تواند در آن‌ها با ایران مقابله کند.
 

برای خواندن متن کامل گزارش شورای آتلانتیک روی تصویر بالا یا همین نوشته کلیک کنید

• هم‌خوانی با هدف استراتژیک آمریکا مبنی بر کاهش دخالت نظامی در غرب آسیا (خاورمیانه)، به حداقل رساندن تخصیص منابع به سیاست خاورمیانه‌ای، و آزادسازی منابع برای رسیدگی به سایر مناطق جهان در صورتی که واشینگتن احساس کند این مناطق بیش‌تر تحت تهدید هستند
  هم‌خوانی با تلاش‌های آمریکا در جهت تشویق بیش‌تر متحدان منطقه‌ای خود به پذیرش مسئولیت‌های امنیتی بیش‌تر و ایجاد ثبات در منطقه.
  تصریح شرایط افزایش دخالت نظامی و امنیتی آمریکا علیه ایران برای شرکای منطقه‌ای.
  عدم ورود به درگیری‌های فرقه‌ای و کاهش ریسک گرفتار شدن آمریکا در یک جنگ داخلی دیگر در غرب آسیا (خاورمیانه).

• تشدید معضل موجود، یعنی چالش روبه‌رشد منطقه‌ای و گسترش و تعمیق نفوذ تهران در غرب آسیا (خاورمیانه) در صورت دست روی دست گذاشتن آمریکا.
  ریسک بالای بی‌تأثیر بودن اقدامات متحدان منطقه‌ای آمریکا یا حتی تأثیر منفی آن‌ها بر ثبات منطقه در صورت دست برداشتن واشینگتن از مقابله با ایران و سپردن این کار به شرکای منطقه‌ای، مانند دخالت سعودی در یمن که نتیجه روی آوردن اوباما به استراتژی مهار حداقلی بود.
  تأثیر منفی بر روند کاهش تنش‌های سیاسی میان آمریکا و شرکای کلیدی‌اش و کاهش احتمال مقابله این شرکا با القاعده و داعش و بلکه افزایش تمایل آن‌ها به همکاری بیش‌تر با روسیه و چین در صورت ادامه انفعال آمریکا در مقابله با فعالیت‌های روبه‌رشد ایران.

• باز شدن فصلی جدید در روابط سیاسی و امنیتی و کمک به ایجاد اشتیاق بیشتر در برخی شرکای منطقه‌ای برای انجام برخی اقدامات درخواستی واشینگتن از آن‌ها که تا پیش از این همیشه با مقاومت این کشورها مواجه شده است، از جمله افزایش اصلاحات داخلی؛ همکاری بهتر علیه تروریسم؛ کمک به حل‌وفصل بحران پناهندگان سوری؛ و ایفای نقشی فعال‌تر در مناقشه اسرائیل و فلسطین.
  ریسک پایین کشیده شدن آمریکا به درگیری‌های فرقه‌ای و درگیری‌های منطقه‌ای بر سر قدرت و زمینه‌سازی برای کمک واشینگتن به شرکایش با هدف رفع نگرانی‌های امنیتی به دست خودشان و تبدیل شدن آن‌ها به بازیگران مسئولیت‌پذیر در منطقه.
  بهبود نسبی اعتبار و وجهه آمریکا در میان سایر شرکای جهانی به عنوان متحدی جدی و حساس نسبت به نگرانی‌های امنیتی دوستانش، حتی در صورت عدم موافقت صددرصدی با آن‌ها.
  وادار شدن ایران به کاهش اقدامات بی‌ثبات‌کننده‌اش به دلیل افزایش هزینه پی‌گیری این اقدامات.

• احتمال نگاه شرکای منطقه‌ای آمریکا به استراتژی مهار تقویت‌شده به عنوان «هیچ + کمی» در سایه نگاه کنونی آن‌ها به استراتژی مهار حداقلی به عنوان «هیچ»، و تکرار ریسک خطرناک توسل شرکای منطقه‌ای واشینگتن به روش سنتی و بیش از حد خصمانه خود برای حل‌وفصل مشکل بر اساس این تصور که خودشان باید با تهدیدات ایران مقابله کنند، و نهایتاً شکست اقدامات آن‌ها به دلیل عدم برخورداری از توانایی و ظرفیت کافی و تحمیل عواقب ناگوار این اقدامات به خودشان و آمریکا.
  احتمال ناکافی بودن کمک‌های محدود آمریکا برای ایجاد برتری شرکای منطقه‌ای نسبت به ایران با توجه به برتری چشم‌گیر کنونی ایران در حوزه جنگ نامتقارن، و حتی احتمال نتیجه عکس دادن این اقدامات و تشویق شدن ایران به تشدید درگیری‌ها و اقدامات خود با استفاده از (یا برای حفظ) همین برتری.
  احتمال این‌که ایران و روسیه، صرف‌نظر از اصرار واشینگتن بر ایفای نقش صرفاً حمایتی، آمریکا را عامل اصلی تحولات جدید منطقه‌ای بدانند، در نتیجه اقدامات خود و متحدانشان علیه منافع منطقه‌ای آمریکا را تشدید کنند.
  فرصت‌سوزی به معنای تخصیص منابع و مدیریت سیاسی هنگفت برای بهبود روابط امنیتی با شرکای منطقه‌ای به قیمت محروم شدن احتمالی اهداف دیگر و احتمالاً اضطراری‌تر یا مهم‌تر آمریکا از این منابع.
  تقویت احتمالی تصور (نادرست) شرکای منطقه‌ای آمریکا مبنی بر خنثی شدن تهدید ایران تنها در صورت افزایش اقدامات کاخ سفید و بنابراین افتادن دوباره مسئولیت مقابله با تهران به دوش واشینگتن.

به اعتقاد شورای آتلانتیک، تقویت همکاری‌ها با دشمنان منطقه‌ای ایران، باید یکی از عناصر مهم استراتژی ضدایرانی ترامپ باشد

• هزینه بسیار کم‌تر نسبت به استراتژی‌های «پس‌راندن» و «تغییر رژیم»، با وجود نیاز بیش‌تر به تخصیص منابع نسبت به استراتژی‌های مهار حداقلی و مهار تقویت‌شده.
  احتمال موفقیت در بلندمدت به دلیل تأثیر پیشاپیش قیمت پایین نفت بر بودجه ایران و شانس منتهی شدن کمپین‌های طولانی‌مدت جنگ‌های فرسایشی به نتایج واقعی، مانند کمک آمریکا به مجاهدین در افغانستان علیه شوروی در دهه ۱۹۸۰.
  نیاز به افزایش تعهد آمریکا به مقابله با ایران (نسبت به دولت اوباما و یا حتی جورج بوش پسر) و در نتیجه جلب‌نظر شرکای منطقه‌ای کاخ سفید تا جایی که چه‌بسا برای متقاعد کردن آن‌ها به خودداری از انجام اقدامات عجولانه و به جای آن، دنباله‌روی از واشینگتن کافی باشد.
  ظرفیت بالقوه بیش‌تر واشینگتن نسبت به تهران برای ادامه جنگ فرسایشی، به دلیل ثروت به مراتب بیش‌تر آمریکا نسبت به تهران، البته در صورتی که آمریکا پیشاپیش، زمان و هزینه‌ای را بررسی کند که حاضر است در این مسیر بپردازد.

• لزوم تخصیص منابع بیش‌تر به جنگی که احتمالاً طولانی‌مدت خواهد بود و چه‌بسا مردم آمریکا زودتر از مقامات ایران از آن خسته شوند.
  احتمال جبران هزینه‌ها از سوی ایران به کمک ایدئولوژی و غیرت، و در نتیجه طولانی‌تر شدن مقاومت ایران از آن‌چه آمریکا انتظار دارد، که در بدترین سناریو ممکن است کفه ترازوی هزینه و فایده را به سود ایران سنگین کند.
  احتمال قریب به یقین واکنش غیرمتعارف ایران به استراتژی تقابلی هزینه‌سازی و باز بودن دست تهران برای ضربه زدن به منافع آمریکا در جاهایی که واشینگتن در آن‌ها دچار ضعف است، که در این صورت آمریکا برای ادامه این استراتژی باید صبر و تحملی به خرج دهد که معمولاً ندارد.
  احتمال افتادن آمریکا در سراشیبی سرعت و شرایطی که در آن، هم منتقدان داخلی و هم شرکای منطقه‌ای از واشینگتن می‌خواهند تا منابع بیش‌تری را برای تسریع این استراتژیِ ماهیتاً کُند و محتاطانه تخصیص دهد، در حالی که تسریع در این استراتژی، آن را بیش‌تر شبیه به استراتژی بعدی می‌کند.

کارشناسان شورای آتلانتیک معتقدند ترامپ برای موفقیت در سیاست ضدایرانی‌اش باید فراتر از اوباما گام بردارد

• ایجاد بهترین فرصت‌ها برای اِعمال محدودیت‌های قابل‌توجه علیه قدرت تهران در منطقه، در کوتاه‌مدت تا میان‌مدت.
  مخابره پیامی واضح و قوی به تهران مبنی بر این‌که جنگ‌طلبی‌های این کشور دیگر بدون هزینه نخواهد بود، بلکه افزایش هزینه‌های دستورکار منطقه‌ای تهران، این کشور را وادار خواهد کرد تا آرمان‌های هژمونی و رویکرد فرصت‌طلبانه خود را محدود کند.
  تقویت روابط آمریکا با آن دسته از شرکای منطقه‌ایش که بیش‌ترین نگرانی در مورد ایران را دارند، و تشویق آن‌ها به ایجاد اصلاحات واقعی و پایدار.
  مخابره پیامی به مسکو و احتمالاً سایر دشمنان آمریکا مبنی بر این‌که واشینگتن در مقابله با جنگ‌های ترکیبی یا نامتقارن در سراسر جهان و نقاطی که منافعش در آن‌جا قرار دارد، جدی است.
  تقویت آمادگی ارتش آمریکا در مواجهه با چالش‌های نظامی امروز و فردا که به احتمال زیاد شامل حجم سنگینی از جنگ‌های ترکیبی پیچیده خواهد بود، و ارائه فرصت به طراحان استراتژیک و مقامات دفاعی در پنتاگون برای مقابله پویاتر، انعطاف‌پذیرتر و قوی‌تر با چالش‌های جنگ‌های ترکیبی.

• تحمیل هزینه‌های زیاد، احتمالاً ده‌ها میلیون دلار برای جنگ نامتقارن، اقدام مخفیانه، تحریم‌های شدیدتر، افزایش کمک‌های نظامی به شرکا، ایجاد ثبات، و عملیات‌های حفظ صلح طی چهار تا هشت سال آینده، هرچند این هزینه‌ها نسبت به هزینه جنگ‌های عراق و افغانستان (به دلیل عدم نیاز استراتژی پس‌راندن به اعزام شمار زیادی از نیروهای نظامی) کم‌تر خواهد بود.
  تحمیل بخشی از هزینه‌ها به آمریکا به دلیل این واقعیت که ایران در هنر انجام عملیات‌های نامتقارن در منطقه استاد شده است و نسبت به آمریکا و شرکای منطقه‌ایش برتری قابل‌توجهی دارد.
  خطراتی نظیر تشدید سریع تنش‌ها و تحریک تهران به افزایش اقدامات بی‌ثبات‌کننده خود و حتی آسیب رساندن به منافع حیاتی آمریکا، مثلاً در عراق و منطقه خلیج [فارس]، که ممکن است روسیه را نیز وارد درگیری کند و روی کاغذ احتمال بروز جنگ را به وجود بیاورد.
  نیاز به هماهنگی بین‌سازمانی، یعنی حوزه‌ای که واشینگتن نشان داده با استفاده از نیروهای بومی یا حتی تخصیص ظرفیت‌های نظامی بدون بهره‌مندی از استراتژی مکمل دیپلماتیک، معمولاً (اگرچه نه همیشه) در آن موفق نبوده است.
  مخالفت شدید عموم مردم (و قطعاً خواص در) آمریکا با گسترش یا تقویت دخالت نظامی کشورشان در غرب آسیا (خاورمیانه)، که اگرچه تضمین‌کننده شکست استراتژی پس‌راندن نیست، اما مطمئناً چالشی است که می‌تواند دعوای سیاسی داخلی در آمریکا را تعمیق و احتمالاً یک بحران سیاسی را در این کشور ایجاد کند.

• از میان برداشتن یکی از قدرتمندترین منابع بی‌ثباتی منطقه‌ای، یک بار برای همیشه.
  کمک حکومت جدید در تهران به آزاد شدن پتانسیل بشری و دموکراتیک مردم ایران و بنابراین ثبات بیش‌تر غرب آسیا (خاورمیانه).
  کاهش شدید یا حتی خاموش شدن آتش درگیری‌های فرقه‌ای در سراسر غرب آسیا (خاورمیانه) در نتیجه تغییر حکومت کنونی ایران.
  قطع احتمالی روابط میان تهران و مسکو و اتحاد ایران با سوریه و حزب‌الله توسط حکومت جدید.
  هزینه بسیار کم‌تر همکاری آمریکا با مخالفان داخلی در ایران یا دست‌کم حمایت از آن‌ها نسبت به جنگ یا تهاجم نظامی احتمالی.

• بیش‌ترین احتمال ایجاد جرقه جنگی گسترده‌تر میان ایران و آمریکا با پیامدهای زیان‌آور یا حتی ویرانگر برای ثبات غرب آسیا (خاورمیانه) و احتمالاً نسل‌های بعدی ایرانی‌ها.
  عدم وجود تضمینی مبنی بر هم‌جهت بودن حکومت جدید در ایران با منافع آمریکا، به ویژه از آن جایی که اکثر ایرانی‌ها مخالف سیاست‌های آمریکا در منطقه هستند و تحت تأثیر خاطرات‌شان از کودتای سال ۱۹۵۳ (۲۸ مرداد ۱۳۳۲) به دست سی.آی.ای (CIA) و سرنگونی حکومت محمد مصدق، نخست‌وزیر ایران، دل خوشی از دخالت‌های آمریکا در کشورشان ندارند.
  احتمال ناچیز زنده ماندن جنبش‌های معارض در ایران، چه برسد به توانایی آن‌ها برای ایجاد تغییرات معنادار در این کشور، به علت آن‌که دولت ایران به خوبی از خود محافظت می‌کند و تا کنون توانسته منابع احتمالی مخالفت با خود در این کشور را شکست بدهد.
  عدم دسترسی آمریکا به اطلاعات موثق، که ممکن است نتیجه‌ای معکوس را برای اقدامات واشینگتن در جهت تغییر حکومت در ایران رقم بزند و موجب شود کاخ سفید از گروه‌هایی حمایت کند که درباره آن‌ها اشتباه کرده باشد.
  ترس بسیاری از ایرانی‌ها از دریافت حمایت از آمریکا، چراکه اگر حکومت ایران متوجه این حمایت‌ها شود، به همین بهانه، تلاش‌هایش در مبارزه با شخصیت‌های مخالف خود را تشدید خواهد کرد.

به پیشنهاد شورای آتلانتیک، بهترین گزینه برای مقابله با ایران، استراتژی پس‌راندن و تکمیل آن با همکاری با شرکای منطقه‌ای است

کد مطلب: 390458

آدرس مطلب: http://www.hamandishi.ir/news/390458/