داخلی صفحه حسینیه هم اندیشی آرشيو خبر

تاریخ انتشار : پنجشنبه ۲۴ فروردين ۱۳۹۶ ساعت ۱۰:۱۰

حضرت زینب (س) عمیقاً به نصرت خدا باور دارد و می داند میراث زمین، برای صالحان است. برای همین اینچنین، جرأت و طاقت دارد که پس از قتل عام عاشورا و فراگیری خفقان بنی امیه در ایالت های اسلامی، در برابر بزیدِ مست از شراب، آنگاه که سر برادرش حسین (ع) بالای نیزه است، بایستد و بر سر حاکم جائر فریاد بکشد و آینده اش را پیش بینی کند.

اما پرسشگران، زمانی از حقیقت این ذکاوت حسینی در تصمیم گیری مطلع شدند که نقش حضرت زینب (س) را در فردای عاشورا روایت کردند.

گفته اند دو دسته در عالم، وظایف سنگین به دوش دارند؛ دسته نخست آنان که در راه حق قیام کرده و جان و مال خویش را فدای اهداف مقدس می کنند؛ و دسته دیگر آنان که پس از وقوع انقلاب به صحنه می آیند و از دستاوردهای آن پاسداری می کنند. حسین (ع) رهبر گروه اول است در تمام تاریخ و زینب (س) محور گروه دوم است در همه دوران.

زینب (س) دارای بهترین نسب است. پدر، مادر، دو برادر و پدربزرگش، پنج تن آل عبایند که محور آفرینش و نقطه اتکاء عالم و آدم اند. زینب، باهوش و با ذکاوت است، فرصت شناس و فصیح و مبلغ است. به علم دین مسلط و شایسته رهبری است. درس آموخته تفسیر و تعلیم علی (ع) است.

صاحب صبر و متانت و استقامت است. زینب، مادر شهیدان است، خواهر شهیدان است، فرزند پدر و مادری است که هر دو شهید شده و به جوار پیامبر (ص) شتافته اند.

اما تاریخ می گوید زینبِ قبل از روز عاشورا و بعد از روز عاشورا متفاوت است. چه بسا تا پیش از میدان رفتن امام حسین (ع)، حضرت زینب (س) همچون همه زنان عالم در صحنه های سخت، پر از دلهره و اضطراب و ندبه است، اما همین که ثانیه های سخت وداع پیش می آید، حسین (ع) دستان مسیحایی خود را بر سینه پر از غم خواهر می نشاند و او را دعوت به صبر می کند. آنگاه جلوه صبر و استفامت حضرت ام المصائب، همه عالم را متحیر می کند. دیگر کسی نمی بیند که زینب به خاطر اندوه سخت کربلا، از مسؤولیت های انقلابی خود، کوتاه بیاید.

زینب بازمانده انقلاب حسینی است که در مدت کوتاه عمر خود پس از عاشورا (تا سال 62)، هوشمندانه ترین رفتارهای یک انقلابی مجاهد را نمایش می دهد.  

او همواره عبد صالح خدا و مؤمن به وعده های خدا باقی ماند. به بهترین وجه، مضمون قیام حسین (ع) را در گوشه گوشه بیان خود در کوچه های کوفه و دربار ابن زیاد و مسیر شام و قصر یزید، فریاد می کشد، تا جایی که دیگر هیچ کس باقی نمی ماند که نداند حسین (ع) برای احیاء دین پیامبر (ص) قیام کرده و جان داده است.

در انقلاب های تاریخ دیده ایم گاه کسانی که در متن انقلاب بوده، سال های پس از آن از انقلابی گری توبه کرده اند؛ اما زینب (س) همیشه انقلابی می ماند و بر سر تباهی ها فریاد می کشد.

او رخ در رخ جامعه دینی منحرف، می ایستد و بر ننگی که برای خود خریده اند، افسوس می خورد: «ای اهل کوفه! هرگز اشك‏هاى شما نايستد و شيون تان آرام ‏نگيرد. مثَل شما، مثَل زنى است كه هر چه رشته است پنبه می كند. شما ايمان ‏خود را بازيچه فساد قرار داديد، و بدانيد كه بارى ‏شوم بر دوش كشيديد.»

اوست که عمیقاً به نصرت خدا باور دارد و می داند میراث زمین، برای صالحان است. برای همین اینچنین، جرأت و طاقت دارد که پس از قتل عام عاشورا و فراگیری خفقان بنی امیه در ایالت های اسلامی، در برابر بزیدِ مست از شراب، آنگاه که سر برادرش حسین (ع) بالای نیزه است، بایستد و بر سر حاکم جائر فریاد بکشد و آینده اش را پیش بینی کند: «ای پسر معاويه! به همين زودى تو و آن كسى كه تو را برگردن مسلمانان سوار كرد، خواهيد دانست كه كدام يك از ما بدبخت‏تر و بی كس‏تريم، روزى كه دادگاهى آماده شود و خداوند قاضى آن باشد و جد ما، خصم تو گردد و همه اعضا و جوارح تو گواهان‏جنايات تو باشند.»

زینب (س) محور انقلابی گری است. اصلا زینب (س) همان حسین (ع) است در آیینه تأنیث.