کاملا واضح است که از دست دادن انتخابات انگلیس توسط حزب محافظه‌کار و خداحافظی دیوید کامرون با نخست وزیری، ناراحتی عمومی را برای حامیان اسرائیل در این کشور به دنبال خواهد داشت؛ چرا که با وجود عدم دخالت رسمی، آن‌ها بار‌ها تاکید کرده‌اند که تاکنون هیچ نخست وزیری که اینچنین از اسرائیل حمایت کند، نداشته‌ایم. 

 

این مساله خیلی هم ساده نیست؛ به ویژه با توجه به این واقعیت که دو ساکن قبلی خانه شماره ۱۰ خیابان داونینگ (محل اقامت رسمی نخست وزیر بریتانیا)، گوردون براون و تونی بلر بوده‌اند که آن‌ها هم از حامیان سرسخت صهیونیست‌ها به حساب می‌آمدند و با وجود سیاست عرب‌شناسی سنتی وزارت امور خارجهٔ بریتانیا، بسیاری از نخست وزیران پیشین از جمله مارگارت تاچر (اولین ملاقات را در دوران وزارت با اسراییل داشت) و هارولد ویلسون (که کتابی در تحسین و تمجید اسراییل نوشت) و البته وینستون چرچیل، همگی به شکل گستاخانه و بی‌شرمانه‌ای اقدامات و تلاش‌های صهیونیستی را تحسین کرده‌اند. 

 

با این وجود، موضوعی که باعث می‌شود تا کامرون با دیگران متمایز باشد و در صدر بنشیند، وفاداری او به قول‌هایی است که می‌دهد؛ یعنی او برخلاف ادعاهایی که براون و بلر مطرح کردند و هیچگاه به آن‌ها پایبند نبودند، همیشه یار غار اسرائیل بوده است. 

 

 

کامرون بطور بی‌سرو صدا با نزدیک‌ترین دوست سیاسی خود، رئیس خزانه‌داری بریتانیا، «جورج آزبورن» (کسی که تعطیلات کریسمس سال گذشته را همراه با خانواده‌اش در اسراییل گذراند که این سفر شامل دیدار خصوصی در اقامتگاه نخست وزیر نتانیاهو هم بود)، بیشتر از همهٔ دیگر نخست وزیران برای اعمال تحریم‌ها به ایران کار انجام داده است. 

 

کامرون در این زمینه تا حدی پیشرو بوده که دولت اسرائیل معتقد است او حتی از باراک اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده هم بهتر عمل کرده است. کامرون از وضعیت لندن بعنوان یک مرکز مالی بین‌المللی برای قطع سیستم بانکی ایران از جهان استفاده کرد و ترتیب دادن بیمه برای تانکر‌های نفتی را برای صنعت نفت این کشور بسیار سخت کرد. ممنوع کردن استفاده ایران از سیستم انتقال پول بین المللی یا همانSWIFT نیز با ابراز تشکر گسترده از او و دولتش همراه شد. 

 

اما این همه خدمات دیوید کامرون به صهیونیست‌ها نبود. تجلی دیگری از این نزدیکی در طول جنگ غزه در تابستان سال گذشته به نمایش گذاشته شد؛ زمانی که برای هفته‌ها، محافظه کاران از جانب همتای ائتلافی خود یعنی لیبرال دموکرات‌ها برای محکوم کردن بمباران مناطق غیرنظامی در غزه توسط اسراییل، تحت فشار بودند.

 

 

در همین زمان، بحث‌ها درباره اسرال تسلیحات از انگلیس به اسرائیل بالا گرفت اما دولت کامرون خیال صهیونیست‌ها را بابت عدم تاثیرگذاری این مشاجرات در مراودات نظامی ظرفین راحت کرد. 

 

سعیده وارثی، یک وزیر نسبتا جوان و تنها نمایندهٔ مسلمان در رهبری حزب محافظه کار، بابت آنچه که او آن را در حزب خود بعنوان «سیاست از نظر اخلاقی غیر قابل دفاع» در غزه می‌نامید، استعفا داد اما نهایتا اتفاق خاصی نیفتاد. 

 

البته محافظه‌کاران خوب می‌دانند که اتخاذ یک سیاست ثابت در حمایت از اسرائیل و نخست وزیر افراطی آن می‌تواند چه تبعات نامناسبی برای این کشور در عرصه بین‌المللی به دنبال داشته باشد و به همین دلیل یک سیستم نظارتی دقیق را برای دولت طراحی کرده‌اند. 

 

همین مساله سبب شد تا نقش انگلیس در مذاکرات هسته‌ای میان ایران و گروه ۱+۵ تا حد زیادی کاهش پیدا کند. مثلا نتانیاهو امید داشت که در طول مذاکرات با ایران می‌تواند حمایت بیش تری از جانب بریتانیا برای راه اندازی یک معامله سخت هسته‌ای بدست آورد اما در حالی که لورن فابیوس، وزیر خارجه فرانسه خواهان شرایط سخت گیرانه تری برای ایرانی‌ها بود، «فیلیپ هاموند»، وزیر خارجه بریتانیا (که خیلی‌ها او را بعنوان یک طرفدار سرسخت اسراییل می‌شناسند)، نقش ناچیزی در مذاکرات ایفا کرد. 

 

در مجموع به نظر می‌رسد صهیونیست‌ها اگر انتخابی داشته باشند، قطعا «اد میلیبند» را با تمام اعلام وفاداری‌اش به اسرائیل انتخاب نخواهند کرد.
م