شورای شهر و انتخاباتی که بوی وابستگی به دنیا می‌دهد
خیزش زیر پوستی مدیران شهری شیراز برای تصاحب کرسی‌های شورا
بسیاری از مدیران شهری شیراز خیزش زیر پوستی خود را برای رسیدن به کرسی‌های شورای اسلامی این شهر آغاز کرده‌اند.
به گزارش هم اندیشی تغییرات پیاپی مدیران در سطح شهرداری شیراز و آمد و رفت‌های فراوان به دفاتر مدیران سیاسی در سطح شهر شیراز و استان فارس خبر از برنامه‌ریزی وسیع مدیران شهری و شورائیان برای رسیدن به شورایی را می‌دهد که به عنوان یک نهاد اجتماعی قرار بود یک مجلس محلی برای بر طرف کردن مسائل و مشکلات مردم باشد.
تشکیل شوراها به عنوان یکی از برنامه‌های اصلی انقلاب اسلامی از سوی رهبر کبیر انقلاب مطرح شد و ایشان در فرمانی خطاب به شورای انقلاب در تاریخ ۹/۲/۱۳۵۸ فرمودند که «در راستای استقرار حکومت مردمی در ایران و حاکمیت مردم بر سرنوشت خود که از ضرورت‌های نظام جمهوری اسلامی است لازم می‌دانم بیدرنگ به تهیه آیین‌نامه اجرایی شوراها برای اداره امور محله، شهر و روستا در سراسر ایران اقدام و پس از تصویب به دولت ابلاغ کنید تا دولت بلافاصله به مرحله اجرا درآورد».
پس از پیروزی انقلاب اسلامی و تشکیل نخستین مجلس خبرگان برای تدوین قانون اساسی و با تلاش پیگیر آیت‌الله طالقانی در اصل ششم، هفتم و اصول یکصدم تا یکصد و ششم قانون اساسی موضوع شوراهای اسلامی به عنوان یکی از ارکان نظام جمهوری اسلامی ایران مطرح و تصویب شد.
هدف از تشکیل این شوراها شرکت دادن مردم در اداره امور، از پایین‌ترین سطح جامعه تا بالاترین سطح آن (ده، شهر، بخش، شهرستان، استان و کشور) و در تمام واحدهای سازمانی و واحدهای کار در موسسات، کارخانجات، سازمان‌های دولتی و مراکز آموزشی بود تا مردم به اداره امور شهر و محلی که در آن زندگی می‌کنند و یا سازمانی که در آن کار می‌کنند علاقمند شوند و نسبت به آن احساس شخصیت و مسئولیت کنند و علاوه بر این، از این طریق زمینه بحث و گفت‌وگو در سطح محلی و ملی، برای تمام افراد و گروه‌ها فراهم و مسائل و مشکلات اجتماعی به روشنی و با بی‌غرضی و با دیدی انتقادی مطرح و برای آنها راه حل‌های مناسب و سازنده پیدا شده و سرانجام روابط سالم و مردمی جایگزین روابط شخصی و بروکراسی پیچیده و استبدادی شود.
حال پس از سه دوره تشکیل شوراهای اسلامی شهر و روستا آیا این نهاد نوپا، اما ریشه‌دار، توانسته است به اهداف آرمانی که مد نظر امام خمینی (ره) بود نزدیک شود.
با توجه به مشکلات کشور از جمله جنگ تحمیلی و در عین حال توجه دولت‌های مختلف پس از انقلاب، امکان اجرای قانون انتخابات تا سال ۱۳۷۷ فراهم نشد در حالی که مجلس بعد از چند بار انجام اصلاحیه بر قانون انتخابات شوراها در اول خرداد ۱۳۷۵ قانون تشکیلات وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی را از تصویب گذراند.
پس از تشکیل دولت هفتم مقدمات انتخابات شوراهای اسلامی فراهم شد و در ۱۷ اسفند سال ۱۳۷۷ نخستین دوره انتخابات سراسری شوراهای اسلامی کشور با استقبال چشمگیر مردم در بیش از ۴۰ هزار حوزه انتخاباتی برگزار شد و در نهایت حدود ۲۰۰ هزار نفر از منتخبان مردم برای اداره امور شهرها و روستاهای کشور به عنوان عضو شورای اسلامی شهر یا روستا برگزیده شدند.
شروع به کار شوراهای اسلامی از ۹ اردیبهشت سال ۱۳۷۸ و همزمان با پیام تاریخی حضرت امام (ره) در مورد شوراها و با صدور پیام ویژه‌ای از سوی مقام معظم رهبری و سخنان رئیس جمهور وقت انجام شد و اما امروز پس از سه دوره انتخابات شوراها به نظر می‌رسد این نهاد مردمی وظیفه و راه خود را گم کرده است.
فضای بسته شوراها حال پس از ۱۳ سال مردم برای شرکت در انتخابات شوراها با چالش‌های جدی روبه‌رو شده‌اند.
تغییر ماهیت نمایندگان پس از حضور در شوراها، عدم اجرای وعده‌ها، باند بازی‌ها و سیاست‌زدگی شوراها، ورود افراد فاقد تخصص به شوراها، تکیه کردن به آرای قومی و قبیله‌ای، استفاده از شهرت و نام ابا و اجدادی، وابستگی به کانون‌های قدرت و .... از جمله دلایلی بوده که مردم را نسبت به شوراها و انتخاب نمایندگان بی‌رغبت کرده است.
بدیهی است در پشت درهای بسته، تفاهم به وجود نمی‌آید و گردانندگان امور نمی‌توانند از حدود عقاید و افکار و خواسته‌ها و تمایلات افراد آگاهی یابند، در نتیجه مسائل در هاله‌ای از ابهام، سو تفاهم و ریا و تزویر باقی می‌ماند و روزی فرا می‌رسد که مانند امروز ناامیدی مردم را از افرادی که شش سال پیش به شوراها فرستاده‌اند در شهری مانند شیراز مشاهده می‌کنیم.
در همین شرایط از هم‌گسیخته شهری است که می‌بینیم هنوز چند ماه مانده به انتخابات رقابت انتخاباتی در شورای شهر و ارگان اجرایی آن به جایی می‌رسد که در جلسات محرمانه طرح‌ریزی‌هایی حتی برای شرکت مدیران سطح پایین شهرداری‌ها نیز صورت می‌گیرد، حال آنکه مشخص نیست در طول چند ماه آینده که وکلای به اصطلاح صالح از حقوق بیت‌المال به عنوان حق‌الزحمه خود دریافت می‌کنند چه باری را از روی دوش شهر بر می‌دارند که این چنین برای تصاحب صندلی‌های شورا حتی به رفقا و همکاران خود نیز رحمی ندارند.
این افراد به تازگی فعالیت‌های رسانه‌ای خود را دوچندان کرده‌اند و با چهره کردن خود در مقام معاون، مدیرعامل، مشاور و حتی روسای هیئت‌های ورزشی سعی در تبلیغات زودهنگام دارند و این مهم می‌طلبد تا در تایید آنها مسئولان ذی‌ربط با تیزهوشی به بررسی صلاحیت آنها بپردازد.
شورای شهر شیراز در انجام وظیفه خود وامانده است
آنچه مسلم است معیارهای مردم در یک «انتخاب» سقوط و صعود یا پیشرفت و پسرفت شهر را رقم می‌زند، بنابراین نابسامانی‌ها در حوزه‌های مختلف از جمله اقتصاد شهری و بی‌ثباتی در مدیریت‌ها نیز مشمول همین مسئله است و تا زمانی که معیارهایی از قبیل تخصص، تجربه، اعتقاد واقعی به آرمان‌های انقلاب و ... را مد نظر قرار ندهیم در انتخابات مختلف بر امواج احساسات، قومیت و باندبازی سوار می‌شویم و چشم بسته دست به انتخابی می‌زنیم که نتیجه آن می‌شود که امروز در شهری مانند شیراز می‌بینیم.
هر انحرافی که در شیراز امروز مشاهده می‌کنیم، نتیجه انتخاب اشتباه خود ما مردم است و در نهایت عواقب این انتخاب اشتباه نیز گریبان خودمان را می‌گیرد، همچنان که امروز مردم شیراز به انتخاب اشتباه خود در مورد شورای شهر پی برده و عواقب آن را به وضوح می‌بینند.
پرونده سئوال‌برانگیز برخی از اعضای شورای شهر و اخراج آنها از شورا، استیضاح شهردار، جابه‌جایی سرپرستان، رکود پروژه‌های عمرانی، عقب‌ماندگی چند ساله پروژه قطار شهری و ..... فقط گوشه‌ای از معضلاتی است که ما مردم با انتخاب خود آن را رقم زده‌ایم .
اوضاع و احوال شورای شهر در شیراز به دلیل پاره‌ای از مسائل از جمله گندم‌نمایی افرادی جو فروش به گونه‌ای دیگر رقم خورده و به همین دلیل در معادلات و تحلیل‌ها باید به علل ناکامی و ابتر ماندن سیاست‌های این شورا نگاه ویژه‌ای داشت.
شوراهای شهر از زمان تشکیل تاکنون فراز و نشیب‌های بسیاری داشته و در چند سال اخیر مشکلات این شوراها به اوج رسیده، به گونه‌ای که در انجام مهمترین وظیفه خود، یعنی انتخاب شهردار و نظارت بر عملکرد شهرداری با مشکل روبه‌رو شده است.
به همین دلیل است که در مقابل خیزش زیر پوستی مدیران شهرداری، برخی معاونان و البته مشاوران و مسئولان دفاتر شهرداران و برخی شهرداران مناطق موضع سکوت اختیار کرده و شهر را به حال خود رها کرده‌اند.
کارنامه شورای شهر در هاله‌ای از ابهام
هم‌اینک شورای شهر شیراز پس از شش سال فعالیت به ماه‌های آخر عمر خود رسیده و اکنون هنگام بازخوانی کارنامه این شورا است.
شاید برخی از افراد ذی‌نفع در این فقره به انجام برخی پروژه‌های عمرانی در شهر شیراز اشاره کنند اما باید به این افراد پاسخ داد که انجام پروژه‌های عمرانی وظیفه است نه عملکرد خارق‌العاده‌ای که بتوان آن را در بوق و سرنا کرد.
سئوال اینجا است که شورای سومی که اعضای آن و مدیران شهرداری که شهردارش را همین شورائیان انتخاب کرده‌اند برای کرسی‌های دوره بعد مارتن خود را از ماه‌ها قبل آغاز کرده‌اند، در حوزه فرهنگ، ورزش، درآمدزایی شهرداری، رفاه شهروندی، بهبود حمل و نقل عمومی، تغییر ساختارهای پیر و رو به زوال مدیریتی در شهرداری، گسستن حلقه‌های باندی در مدیریت شهری و هزاران هزار موضوع دیگر چه کرده است.
شورایی که دو تن از اعضایش به دلیل پرونده‌های اقتصادی کنار گذاشته شده‌اند، برای مبارزه با بروکراسی اداری، رانت‌خواری و باندبازی چه اقداماتی را انجام داده است که حال نه تنها شورائیان بلکه مدیرانی که عملکرد آنها در حوزه‌های مختلف در هاله‌ای از ابهام است برای شورای بعدی نیز دندان تیز کرده‌اند.
البته این افراد خود را ملزم به پاسخگویی نمی‌دانند و برای امتحان می‌توان در روزهای یکشنبه پشت درب جلسه علنی شورای شهر حضور یافت.
مردمی که به عنوان ولی نعمت تمام مسئولان از سوی رهبر معظم انقلاب و امام خمینی (ره) معرفی می‌شوند نه تنها حق حضور در جلساتی که قرار است شورا مصوبه‌ای را له یا علیه آنها صادر کند را ندارند بلکه با برخوردهای زننده نیروهای انتظامات و برخی نمایندگان شورا و یا بی‌اعتنایی آنها روبه‌رو می‌شوند.
دلخوشی‌های قومی و قبیله‌ای
نگرش‌های قومی در مرحله انتخابات و پس از آن، در شورای شهر شیراز تبدیل به آفتی شده و جنجالی را به پا کرده است که دود حاصل از این جنجال‌ها گریبان‌گیر شهر و مردمانش می‌شود و به همین دلیل است که کلان‌شهری مانند شیراز در چند سال گذشته در عین حال پیشرفت‌های موجود فرصت‌های بسیاری را از دست داده است.
افرادی که به عنوان نماینده مردم در شورای شهر انتخاب شده‌اند باید دید سابقه سکونتشان در شهر شیراز چند سال است که حتی برخی از آنها نام برخی از محلات این شهر را نمی‌دانند چه برسد به آنکه از دغدغه‌ها و دلواپسی‌های مردمانش خمی به ابرو بیاورند و همین افراد شهرداری را انتخاب می‌کنند که تخصص دومین و گوش به فرمان بودن، نخستین اولویت او باشد.
بنابراین نتیجه این حلقه به گوشی این می‌شود که در یک مدت کوتاه حجم گسترده‌ای از نزدیکان اعضای شورا جذب بدنه شهرداری می‌شوند به طوری که پرسنل شهرداری در اندک مدتی چند برابر شده و قسمت اعظم درآمد شهرداری صرف هزینه‌های جاری و پرداخت حقوق می‌شود و اگر ممانعتی نیز از سوی شهردار در این نوع استخدام‌ها مطرح می‌شد چوب سئوال و در نهایت استیضاح را مانند چماقی بر سرش می‌کوبیدند تا به خواسته‌ها تن در دهد و اگر نمی‌داد استیضاح می‌شد.
البته استیضاح شهرداران گذشته فقط جنبه سهم‌خواهی نداشته است بلکه عوامل دیگری مانند ناکارآمدی شهرداران و دخالت‌های گاه و بی‌گاه برخی ارگان‌ها نیز حائز اهمیت است و نمی‌توان آن را نادیده گرفت.
در چنین فضایی است که زنجیره‌های قومی و قبیله‌ای در بدنه شورا و شهرداری شکل می‌گیرد و برای انتخابات آینده نیز برنامه‌ریزی‌هایی می‌شود.
نقل قول یکی از مدیران رده میانی شهرداری از اتکا به رای قوم و قبله‌ای خود و یکی دیگر از مشاوران یکی از معاونت‌های شهرداری به استفاده از نام خاندانی خود که شهرت فراوان در شهر شیراز دارد، تنها گوشه‌ای از همین مباحثی است که باید چشم‌های مسئولان و مردم نسبت به آن باز باشد.
در این فضا به خاطر اینکه برخی از خود شورائیان فعلی نیز سرگرم مجادلات انتخاباتی هستند و در موضوع گماردن مدیران قومی و قبیله‌ای مداخلاتی داشته‌اند یا مجبور به سکوتند و یا حواسشان به حقوق بیت‌المال نیست.
به هر حال اگر باز در انتخابات آتی استراتژی‌های پوسیده این افراد جواب دهد چقدر خوب است پیام تاریخی امام خمینی (ره) و تاکیدات مقام معظم رهبری را در موضوع لزوم خدمت‌رسانی به مردم فراموش نکنیم.
تشکیل شوراها به عنوان یکی از برنامه‌های اصلی انقلاب اسلامی از سوی رهبر کبیر انقلاب مطرح شد و ایشان در فرمانی خطاب به شورای انقلاب در تاریخ ۹/۲/۱۳۵۸ فرمودند که «در راستای استقرار حکومت مردمی در ایران و حاکمیت مردم بر سرنوشت خود که از ضرورت‌های نظام جمهوری اسلامی است لازم می‌دانم بیدرنگ به تهیه آیین‌نامه اجرایی شوراها برای اداره امور محله، شهر و روستا در سراسر ایران اقدام و پس از تصویب به دولت ابلاغ کنید تا دولت بلافاصله به مرحله اجرا درآورد».
پس از پیروزی انقلاب اسلامی و تشکیل نخستین مجلس خبرگان برای تدوین قانون اساسی و با تلاش پیگیر آیت‌الله طالقانی در اصل ششم، هفتم و اصول یکصدم تا یکصد و ششم قانون اساسی موضوع شوراهای اسلامی به عنوان یکی از ارکان نظام جمهوری اسلامی ایران مطرح و تصویب شد.
هدف از تشکیل این شوراها شرکت دادن مردم در اداره امور، از پایین‌ترین سطح جامعه تا بالاترین سطح آن (ده، شهر، بخش، شهرستان، استان و کشور) و در تمام واحدهای سازمانی و واحدهای کار در موسسات، کارخانجات، سازمان‌های دولتی و مراکز آموزشی بود تا مردم به اداره امور شهر و محلی که در آن زندگی می‌کنند و یا سازمانی که در آن کار می‌کنند علاقمند شوند و نسبت به آن احساس شخصیت و مسئولیت کنند و علاوه بر این، از این طریق زمینه بحث و گفت‌وگو در سطح محلی و ملی، برای تمام افراد و گروه‌ها فراهم و مسائل و مشکلات اجتماعی به روشنی و با بی‌غرضی و با دیدی انتقادی مطرح و برای آنها راه حل‌های مناسب و سازنده پیدا شده و سرانجام روابط سالم و مردمی جایگزین روابط شخصی و بروکراسی پیچیده و استبدادی شود.
حال پس از سه دوره تشکیل شوراهای اسلامی شهر و روستا آیا این نهاد نوپا، اما ریشه‌دار، توانسته است به اهداف آرمانی که مد نظر امام خمینی (ره) بود نزدیک شود.
با توجه به مشکلات کشور از جمله جنگ تحمیلی و در عین حال توجه دولت‌های مختلف پس از انقلاب، امکان اجرای قانون انتخابات تا سال ۱۳۷۷ فراهم نشد در حالی که مجلس بعد از چند بار انجام اصلاحیه بر قانون انتخابات شوراها در اول خرداد ۱۳۷۵ قانون تشکیلات وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی را از تصویب گذراند.
پس از تشکیل دولت هفتم مقدمات انتخابات شوراهای اسلامی فراهم شد و در ۱۷ اسفند سال ۱۳۷۷ نخستین دوره انتخابات سراسری شوراهای اسلامی کشور با استقبال چشمگیر مردم در بیش از ۴۰ هزار حوزه انتخاباتی برگزار شد و در نهایت حدود ۲۰۰ هزار نفر از منتخبان مردم برای اداره امور شهرها و روستاهای کشور به عنوان عضو شورای اسلامی شهر یا روستا برگزیده شدند.
شروع به کار شوراهای اسلامی از ۹ اردیبهشت سال ۱۳۷۸ و همزمان با پیام تاریخی حضرت امام (ره) در مورد شوراها و با صدور پیام ویژه‌ای از سوی مقام معظم رهبری و سخنان رئیس جمهور وقت انجام شد و اما امروز پس از سه دوره انتخابات شوراها به نظر می‌رسد این نهاد مردمی وظیفه و راه خود را گم کرده است.
فضای بسته شوراها حال پس از ۱۳ سال مردم برای شرکت در انتخابات شوراها با چالش‌های جدی روبه‌رو شده‌اند.
تغییر ماهیت نمایندگان پس از حضور در شوراها، عدم اجرای وعده‌ها، باند بازی‌ها و سیاست‌زدگی شوراها، ورود افراد فاقد تخصص به شوراها، تکیه کردن به آرای قومی و قبیله‌ای، استفاده از شهرت و نام ابا و اجدادی، وابستگی به کانون‌های قدرت و .... از جمله دلایلی بوده که مردم را نسبت به شوراها و انتخاب نمایندگان بی‌رغبت کرده است.
بدیهی است در پشت درهای بسته، تفاهم به وجود نمی‌آید و گردانندگان امور نمی‌توانند از حدود عقاید و افکار و خواسته‌ها و تمایلات افراد آگاهی یابند، در نتیجه مسائل در هاله‌ای از ابهام، سو تفاهم و ریا و تزویر باقی می‌ماند و روزی فرا می‌رسد که مانند امروز ناامیدی مردم را از افرادی که شش سال پیش به شوراها فرستاده‌اند در شهری مانند شیراز مشاهده می‌کنیم.
در همین شرایط از هم‌گسیخته شهری است که می‌بینیم هنوز چند ماه مانده به انتخابات رقابت انتخاباتی در شورای شهر و ارگان اجرایی آن به جایی می‌رسد که در جلسات محرمانه طرح‌ریزی‌هایی حتی برای شرکت مدیران سطح پایین شهرداری‌ها نیز صورت می‌گیرد، حال آنکه مشخص نیست در طول چند ماه آینده که وکلای به اصطلاح صالح از حقوق بیت‌المال به عنوان حق‌الزحمه خود دریافت می‌کنند چه باری را از روی دوش شهر بر می‌دارند که این چنین برای تصاحب صندلی‌های شورا حتی به رفقا و همکاران خود نیز رحمی ندارند.
این افراد به تازگی فعالیت‌های رسانه‌ای خود را دوچندان کرده‌اند و با چهره کردن خود در مقام معاون، مدیرعامل، مشاور و حتی روسای هیئت‌های ورزشی سعی در تبلیغات زودهنگام دارند و این مهم می‌طلبد تا در تایید آنها مسئولان ذی‌ربط با تیزهوشی به بررسی صلاحیت آنها بپردازد.
شورای شهر شیراز در انجام وظیفه خود وامانده است
آنچه مسلم است معیارهای مردم در یک «انتخاب» سقوط و صعود یا پیشرفت و پسرفت شهر را رقم می‌زند، بنابراین نابسامانی‌ها در حوزه‌های مختلف از جمله اقتصاد شهری و بی‌ثباتی در مدیریت‌ها نیز مشمول همین مسئله است و تا زمانی که معیارهایی از قبیل تخصص، تجربه، اعتقاد واقعی به آرمان‌های انقلاب و ... را مد نظر قرار ندهیم در انتخابات مختلف بر امواج احساسات، قومیت و باندبازی سوار می‌شویم و چشم بسته دست به انتخابی می‌زنیم که نتیجه آن می‌شود که امروز در شهری مانند شیراز می‌بینیم.
هر انحرافی که در شیراز امروز مشاهده می‌کنیم، نتیجه انتخاب اشتباه خود ما مردم است و در نهایت عواقب این انتخاب اشتباه نیز گریبان خودمان را می‌گیرد، همچنان که امروز مردم شیراز به انتخاب اشتباه خود در مورد شورای شهر پی برده و عواقب آن را به وضوح می‌بینند.
پرونده سئوال‌برانگیز برخی از اعضای شورای شهر و اخراج آنها از شورا، استیضاح شهردار، جابه‌جایی سرپرستان، رکود پروژه‌های عمرانی، عقب‌ماندگی چند ساله پروژه قطار شهری و ..... فقط گوشه‌ای از معضلاتی است که ما مردم با انتخاب خود آن را رقم زده‌ایم .
اوضاع و احوال شورای شهر در شیراز به دلیل پاره‌ای از مسائل از جمله گندم‌نمایی افرادی جو فروش به گونه‌ای دیگر رقم خورده و به همین دلیل در معادلات و تحلیل‌ها باید به علل ناکامی و ابتر ماندن سیاست‌های این شورا نگاه ویژه‌ای داشت.
شوراهای شهر از زمان تشکیل تاکنون فراز و نشیب‌های بسیاری داشته و در چند سال اخیر مشکلات این شوراها به اوج رسیده، به گونه‌ای که در انجام مهمترین وظیفه خود، یعنی انتخاب شهردار و نظارت بر عملکرد شهرداری با مشکل روبه‌رو شده است.
به همین دلیل است که در مقابل خیزش زیر پوستی مدیران شهرداری، برخی معاونان و البته مشاوران و مسئولان دفاتر شهرداران و برخی شهرداران مناطق موضع سکوت اختیار کرده و شهر را به حال خود رها کرده‌اند.
کارنامه شورای شهر در هاله‌ای از ابهام
هم‌اینک شورای شهر شیراز پس از شش سال فعالیت به ماه‌های آخر عمر خود رسیده و اکنون هنگام بازخوانی کارنامه این شورا است.
شاید برخی از افراد ذی‌نفع در این فقره به انجام برخی پروژه‌های عمرانی در شهر شیراز اشاره کنند اما باید به این افراد پاسخ داد که انجام پروژه‌های عمرانی وظیفه است نه عملکرد خارق‌العاده‌ای که بتوان آن را در بوق و سرنا کرد.
سئوال اینجا است که شورای سومی که اعضای آن و مدیران شهرداری که شهردارش را همین شورائیان انتخاب کرده‌اند برای کرسی‌های دوره بعد مارتن خود را از ماه‌ها قبل آغاز کرده‌اند، در حوزه فرهنگ، ورزش، درآمدزایی شهرداری، رفاه شهروندی، بهبود حمل و نقل عمومی، تغییر ساختارهای پیر و رو به زوال مدیریتی در شهرداری، گسستن حلقه‌های باندی در مدیریت شهری و هزاران هزار موضوع دیگر چه کرده است.
شورایی که دو تن از اعضایش به دلیل پرونده‌های اقتصادی کنار گذاشته شده‌اند، برای مبارزه با بروکراسی اداری، رانت‌خواری و باندبازی چه اقداماتی را انجام داده است که حال نه تنها شورائیان بلکه مدیرانی که عملکرد آنها در حوزه‌های مختلف در هاله‌ای از ابهام است برای شورای بعدی نیز دندان تیز کرده‌اند.
البته این افراد خود را ملزم به پاسخگویی نمی‌دانند و برای امتحان می‌توان در روزهای یکشنبه پشت درب جلسه علنی شورای شهر حضور یافت.
مردمی که به عنوان ولی نعمت تمام مسئولان از سوی رهبر معظم انقلاب و امام خمینی (ره) معرفی می‌شوند نه تنها حق حضور در جلساتی که قرار است شورا مصوبه‌ای را له یا علیه آنها صادر کند را ندارند بلکه با برخوردهای زننده نیروهای انتظامات و برخی نمایندگان شورا و یا بی‌اعتنایی آنها روبه‌رو می‌شوند.
دلخوشی‌های قومی و قبیله‌ای
نگرش‌های قومی در مرحله انتخابات و پس از آن، در شورای شهر شیراز تبدیل به آفتی شده و جنجالی را به پا کرده است که دود حاصل از این جنجال‌ها گریبان‌گیر شهر و مردمانش می‌شود و به همین دلیل است که کلان‌شهری مانند شیراز در چند سال گذشته در عین حال پیشرفت‌های موجود فرصت‌های بسیاری را از دست داده است.
افرادی که به عنوان نماینده مردم در شورای شهر انتخاب شده‌اند باید دید سابقه سکونتشان در شهر شیراز چند سال است که حتی برخی از آنها نام برخی از محلات این شهر را نمی‌دانند چه برسد به آنکه از دغدغه‌ها و دلواپسی‌های مردمانش خمی به ابرو بیاورند و همین افراد شهرداری را انتخاب می‌کنند که تخصص دومین و گوش به فرمان بودن، نخستین اولویت او باشد.
بنابراین نتیجه این حلقه به گوشی این می‌شود که در یک مدت کوتاه حجم گسترده‌ای از نزدیکان اعضای شورا جذب بدنه شهرداری می‌شوند به طوری که پرسنل شهرداری در اندک مدتی چند برابر شده و قسمت اعظم درآمد شهرداری صرف هزینه‌های جاری و پرداخت حقوق می‌شود و اگر ممانعتی نیز از سوی شهردار در این نوع استخدام‌ها مطرح می‌شد چوب سئوال و در نهایت استیضاح را مانند چماقی بر سرش می‌کوبیدند تا به خواسته‌ها تن در دهد و اگر نمی‌داد استیضاح می‌شد.
البته استیضاح شهرداران گذشته فقط جنبه سهم‌خواهی نداشته است بلکه عوامل دیگری مانند ناکارآمدی شهرداران و دخالت‌های گاه و بی‌گاه برخی ارگان‌ها نیز حائز اهمیت است و نمی‌توان آن را نادیده گرفت.
در چنین فضایی است که زنجیره‌های قومی و قبیله‌ای در بدنه شورا و شهرداری شکل می‌گیرد و برای انتخابات آینده نیز برنامه‌ریزی‌هایی می‌شود.
نقل قول یکی از مدیران رده میانی شهرداری از اتکا به رای قوم و قبله‌ای خود و یکی دیگر از مشاوران یکی از معاونت‌های شهرداری به استفاده از نام خاندانی خود که شهرت فراوان در شهر شیراز دارد، تنها گوشه‌ای از همین مباحثی است که باید چشم‌های مسئولان و مردم نسبت به آن باز باشد.
در این فضا به خاطر اینکه برخی از خود شورائیان فعلی نیز سرگرم مجادلات انتخاباتی هستند و در موضوع گماردن مدیران قومی و قبیله‌ای مداخلاتی داشته‌اند یا مجبور به سکوتند و یا حواسشان به حقوق بیت‌المال نیست.
به هر حال اگر باز در انتخابات آتی استراتژی‌های پوسیده این افراد جواب دهد چقدر خوب است پیام تاریخی امام خمینی (ره) و تاکیدات مقام معظم رهبری را در موضوع لزوم خدمت‌رسانی به مردم فراموش نکنیم.
کد مطلب: 148595
مرجع : خبرگزاری فارس
