"وفا"؛ خمپاره‌ای که آمریکا بهتر از ایرانیان آنرا می‌شناسد + عکس
روزگاری نچندان دور، سربازان ایرانی در جبهه های جنگ آرزوی داشتن چند قبضه خمپاره 60 با مهمات کافی را داشتند. اما امروز به لطف خدا و تلاش صنعتگران ایرانی، سامانه خمپاره اندازی در داخل ساخته شده است که مسلما باعث شادی دوستان و ترس دشمنان خواهد شد.
به گزارش هم اندیشی به نقل از مشرق خمپاره را می توان به گونه ای توپخانه جیبی و همراه فرمانده واحد های پیاده نظام در خط مقدم به شمار آورد. از سالهای بسیار دور به این سو اکثر واحد های غیر پیاده تلاش خود را برای پشتیبانی از این واحد در میدان نبرد به عمل می آورند. علت این پشتیبانی این است که اولا پیاده نظام مهمترین و در عین حال ستون فقرات نیروی زمینی هر ارتشی را تشکیل می دهد و در همین حال در برابر حملات دشمن چه به شکل هوایی، توپخانه ای و یا چه زرهی آسیب پذیر است.
در ارتش های جهان معمولا از توپهای ۱۰۵ میلی متری به صورت سازمانی برای پشتیبانی واحدهای پیاده استفاده می شود. در این میان برای مواقع اضطراری و زمانی که به هر دلیل واحد های پیاده به پشتیبانی توپخانه دسترسی ندارند از " خمپاره " برای ایجاد آتش پشتیبانی برای واحد های پیاده استفاده می شود.
توپ آمریکایی ۱۰۵ میلی متری M۲
در یک نگاه کلی خمپاره یک وسیله ساده و کارآمد است که از یک لوله فلزی تشکیل شده است که در انتهای آن یک سامانه فعال کننده به شکل سوزنی وجود دارد. زمانی که خدمه خمپاره گلوله را به درون لوله پرتاب می کنند این مکانیزم در انتهای لوله به پشت گلوله ضربه زده و آن را فعال می کند. واحدهای پیاده نظام به صورت معمول از خمپاره هایی با کالیبر ۶۰، ۸۱، ۸۲ و ۱۲۰ میلی متری استفاده می کنند که بردهای مختلفی را تا حدود ۶ و یا ۷ کیلومتر را پوشش می دهند.
در نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران نیز انواع این خمپاره در سازمان رزم نیروهای ایرانی وجود دارد. اولین گام مهم ایران برای ارتقاء واحد های خمپاره ای خود در سال ۱۳۸۹ برداشته شد که در طی آن سامانه خمپاره انداز " رزم " با کالیبر ۱۲۰ میلی متر و بردی در حدود ۱۶ کیلومتر رونمایی شد. در سامانه " رزم " با کمک سیستم های پشران کمکی که در انتهای گلوله نصب شده است برد سیستم به ۱۶ کیلومتر رسیده است. این سامانه از آن تاریخ به این سو به نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران تحویل شده است.
سامانه خمپاره انداز رزم با برد ۱۶ کیلومتر
اما امسال در روز صنعت دفاعی از یک گونه جدید از خمپاره به نام " وفا " پرده برداری شد. این سامانه جدید دارای کالیبر ۱۶۰ میلی متر بوده و یک گام جدید در افزایش توان رزم نیروهای مسلح ایران به حساب می آید. اما این که وفای ایرانی دقیقا دارای چه مزیتهایی بوده و می تواند چه تغییراتی در توانایی های ایران به وجود آورد مسئله ای است که در این مطلب به آن می پردازیم.
در یک ارتش منظم به صورت استاندارد معمولا از توپخانه کالیبر ۱۰۵ میلی متر برای پشتیبانی از واحد های پیاده استفاده می شود.
در نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران این وظیفه بر عهده توپ ۱۰۵ میلی متری مدل " M۲ " ساخت ایالات متحده آمریکا است. یک توپ قدیمی اما توانا که سابقه آن به جنگ دوم جهانی می رسد. نواخت تیر و دقت مناسب به همراه سادگی کارکرد از این توپ یک انتخاب ایده آل برای ارتش های جهان ساخته است.
اما در سالهای اخیر واژه جدیدی به ادبیات نظامی کشور ما وارد شده است و آن هم " نبرد نامتقارن " است. باید به سادگی و به دور از هر گونه توضیح اضافی گفت که توپی مثل M۲ به هیچ عنوان مناسب استراتژی نبرد نامتقارن نیست. شاید برای شما این پرسش پیش آید که چرا؟ برای یافتن دلیل این توضیحات را مطالعه کنید.
توپ مورد نظر به صورت استاندارد دارای وزنی در حدود ۲۲۶۰ کیلو گرم است و به صورت استاندارد باید به وسیله یک کامیون کشیده شود. این کامیون همچنین حاوی نفرات، مهمات و لوازم جانبی توپ نیز خواهد بود. مشخص است یک کامیون در حالی که توپ به پشت آن وصل بوده و در مکانی نزدیک به خط مقدم در حال حرکت است یک هدف راحت برای بالگردها و یا جنگنده های دشمن خواهد بود.
مسئله بعدی نیروی انسانی مورد استفاده برای این توپ است. برای عملیاتی کردن این توپ و شلیک آن به صورت استاندارد به ۸ نفر نیاز است. کافی است تا این توپها و نفرات را در تعداد بالا تصور کنید تا متوجه نفرات لازم فقط برای عملیاتی کردن این گونه از توپها شوید.
از نظر قدرت تخریب و برد نیز این توپ آن چنان نیرومند به حساب نمی آید. چیزی در حدود ۲ کیلوگرم تی ان تی در یک گلوله ۱۰۵ میلی متری وجود دارد که در برابر زره های پشیشرفته امروزی آنچنان کارا نخواهد بود. در زمینه برد نیز باید گفت که این توپ با بردی در حدود ۱۱ کیلومتر در نگاه اول بردی مناسب دارد، اما فراموش نکند که این توپ عقب تر از خط یک به سر می برد و مقداری از توان خود را باید صرف رسیدن به خطوط خودی و گذر از آن کند. این یعنی این که امکان استفاده بهینه از برد ۱۱ کیلومتری توپ وجود ندارد.
گلوله ۱۲۰ lمیلی متری خمپاره انداز رزم
البته باید گفت که صنایع دفاعی ایران در سال ۱۳۸۹ با معرفی سامانه خمپاره انداز " رزم " بسیاری از مشکلات موجود در امر پشتیبانی را حل کرد. یک خمپاره ۱۲۰ میلی متری که با یک خودروی تاکتیکی کوچک مثل کلاس " سفیر " قابل حمل است. این یعنی قابلیت بالای این سامانه برای تحرک و همچنین استتار که عواملی مهم و حیاتی در میدان نبرد نامتعارف به حساب می آیند.
در بحث خدمه نیز باید گفت که یک خمپاره به طور معمول از ۴ نفر تا ۶ نفر برای عملیات بهره می برد که در صورت لزوم می توان این عمل را با ۲ نفر نیز به انجام رساند. این یعنی نفرات کمتر و در نتیجه صرفه جویی در منابع انسانی و مالی که خود نکات مهم دیگری در اداره جنگ به شمار می آیند.
در بحث برد نیز سامانه رزم توانست تا با استفاده از سامانه های پیشرانه کمکی و رساندن برد به ۱۶ کیلومتر برد شلیک نیروهای پیاده ایران را افزایش دهد. در عین حال چون خمپاره سامانه ای است که در خط یک به کار می رود می توان از این برد ۱۶ کیلومتری با بهره بیشتری استفاده کرد.
با این وجود سامانه " رزم " هنوز یک مشکل داشت و آن هم بحثی به نام قدرت آتش و تخریب است. گلوله ۱۲۰ میلی متری این خمپاره در بهترین شرایط می تواند حاوی ۳ کیلوگرم تی ان تی باشد که باید وجود توان تخریب مناسب آنچنان که باید و شاید پاسخ گویی بخشی از تهدیدات متصور برای یگان های پیاده ایران نبود.
در اینجا بود که سازمان صنایع دفاعی ایران با معرفی سامانه " وفا " در حقیقت یک ابر خمپاره را به نیروهای مسلح ایران تحویل داد. بر اساس تخمین های موجود این خمپاره انداز وزنی در حدود ۳۰۰ تا ۳۵۰ کیوگرم دارد که آن را به یک انتخاب سبک و ایده آل برای خودروهای سبک تبدیل می کند.
در بحث برد نیز این خمپاره انداز از دو گونه گلوله استفاده می کند که اولین آنها گونه معمولی با بردی در حدود ۹ کیلومتر است و گونه دوم که از پیشران راکتی کمک می کرد بردی در حدود ۲۰ کیلومتر دارد. این بدین معنا است که برد این سامانه نسبت به خمپاره انداز " رزم " نیز ۴ کیلومتر افزایش یافته است. اما این قدرت آتش و تخریب این سلاح است که آن را بسیار متفاوت می کند.
این خمپاره می تواند در هر دقیقه ۵ تا ۸ گلوله را به سمت هدف شلیک کند. اما بر خلاف گلوله های ۱۰۵ یا ۱۲۰ میلی متری، گلوله های ۱۶۰ میلی متری حاوی ۱۰ تا ۱۱ کیلوگرم تی ان تی هستند که می توانند برای هر هدفی یک کابوس واقعی باشند.
این یعنی به نسب خمپاره های قبلی توان تخریبی حدودا ۵ برابر افزایش یافته است. برای درک بهتر این قدرت تخریب بهتر است بدانید که عمده کشورهای دنیا امروزه از توپهای کالیبر ۱۵۵ به عنوان بزرگترین توپ در سازمان رزم خود بهره می برند. با توجه به معرفی سیستم های حسگر لیزری در توپهای ایرانی می توان این انتطار را داشت که به زودی شاهد معرفی گلوله های هدایت شونده برای خمپاره ها باشیم که در آن صورت می توان به سامانه وفا لقب " ابر خمپاره ایرانی " برای قرن بیست و یکم را داد.
در ارتش های جهان معمولا از توپهای ۱۰۵ میلی متری به صورت سازمانی برای پشتیبانی واحدهای پیاده استفاده می شود. در این میان برای مواقع اضطراری و زمانی که به هر دلیل واحد های پیاده به پشتیبانی توپخانه دسترسی ندارند از " خمپاره " برای ایجاد آتش پشتیبانی برای واحد های پیاده استفاده می شود.
توپ آمریکایی ۱۰۵ میلی متری M۲
در یک نگاه کلی خمپاره یک وسیله ساده و کارآمد است که از یک لوله فلزی تشکیل شده است که در انتهای آن یک سامانه فعال کننده به شکل سوزنی وجود دارد. زمانی که خدمه خمپاره گلوله را به درون لوله پرتاب می کنند این مکانیزم در انتهای لوله به پشت گلوله ضربه زده و آن را فعال می کند. واحدهای پیاده نظام به صورت معمول از خمپاره هایی با کالیبر ۶۰، ۸۱، ۸۲ و ۱۲۰ میلی متری استفاده می کنند که بردهای مختلفی را تا حدود ۶ و یا ۷ کیلومتر را پوشش می دهند.
در نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران نیز انواع این خمپاره در سازمان رزم نیروهای ایرانی وجود دارد. اولین گام مهم ایران برای ارتقاء واحد های خمپاره ای خود در سال ۱۳۸۹ برداشته شد که در طی آن سامانه خمپاره انداز " رزم " با کالیبر ۱۲۰ میلی متر و بردی در حدود ۱۶ کیلومتر رونمایی شد. در سامانه " رزم " با کمک سیستم های پشران کمکی که در انتهای گلوله نصب شده است برد سیستم به ۱۶ کیلومتر رسیده است. این سامانه از آن تاریخ به این سو به نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران تحویل شده است.
سامانه خمپاره انداز رزم با برد ۱۶ کیلومتر
اما امسال در روز صنعت دفاعی از یک گونه جدید از خمپاره به نام " وفا " پرده برداری شد. این سامانه جدید دارای کالیبر ۱۶۰ میلی متر بوده و یک گام جدید در افزایش توان رزم نیروهای مسلح ایران به حساب می آید. اما این که وفای ایرانی دقیقا دارای چه مزیتهایی بوده و می تواند چه تغییراتی در توانایی های ایران به وجود آورد مسئله ای است که در این مطلب به آن می پردازیم.
در یک ارتش منظم به صورت استاندارد معمولا از توپخانه کالیبر ۱۰۵ میلی متر برای پشتیبانی از واحد های پیاده استفاده می شود.
در نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران این وظیفه بر عهده توپ ۱۰۵ میلی متری مدل " M۲ " ساخت ایالات متحده آمریکا است. یک توپ قدیمی اما توانا که سابقه آن به جنگ دوم جهانی می رسد. نواخت تیر و دقت مناسب به همراه سادگی کارکرد از این توپ یک انتخاب ایده آل برای ارتش های جهان ساخته است.
اما در سالهای اخیر واژه جدیدی به ادبیات نظامی کشور ما وارد شده است و آن هم " نبرد نامتقارن " است. باید به سادگی و به دور از هر گونه توضیح اضافی گفت که توپی مثل M۲ به هیچ عنوان مناسب استراتژی نبرد نامتقارن نیست. شاید برای شما این پرسش پیش آید که چرا؟ برای یافتن دلیل این توضیحات را مطالعه کنید.
توپ مورد نظر به صورت استاندارد دارای وزنی در حدود ۲۲۶۰ کیلو گرم است و به صورت استاندارد باید به وسیله یک کامیون کشیده شود. این کامیون همچنین حاوی نفرات، مهمات و لوازم جانبی توپ نیز خواهد بود. مشخص است یک کامیون در حالی که توپ به پشت آن وصل بوده و در مکانی نزدیک به خط مقدم در حال حرکت است یک هدف راحت برای بالگردها و یا جنگنده های دشمن خواهد بود.
مسئله بعدی نیروی انسانی مورد استفاده برای این توپ است. برای عملیاتی کردن این توپ و شلیک آن به صورت استاندارد به ۸ نفر نیاز است. کافی است تا این توپها و نفرات را در تعداد بالا تصور کنید تا متوجه نفرات لازم فقط برای عملیاتی کردن این گونه از توپها شوید.
از نظر قدرت تخریب و برد نیز این توپ آن چنان نیرومند به حساب نمی آید. چیزی در حدود ۲ کیلوگرم تی ان تی در یک گلوله ۱۰۵ میلی متری وجود دارد که در برابر زره های پشیشرفته امروزی آنچنان کارا نخواهد بود. در زمینه برد نیز باید گفت که این توپ با بردی در حدود ۱۱ کیلومتر در نگاه اول بردی مناسب دارد، اما فراموش نکند که این توپ عقب تر از خط یک به سر می برد و مقداری از توان خود را باید صرف رسیدن به خطوط خودی و گذر از آن کند. این یعنی این که امکان استفاده بهینه از برد ۱۱ کیلومتری توپ وجود ندارد.
گلوله ۱۲۰ lمیلی متری خمپاره انداز رزم
البته باید گفت که صنایع دفاعی ایران در سال ۱۳۸۹ با معرفی سامانه خمپاره انداز " رزم " بسیاری از مشکلات موجود در امر پشتیبانی را حل کرد. یک خمپاره ۱۲۰ میلی متری که با یک خودروی تاکتیکی کوچک مثل کلاس " سفیر " قابل حمل است. این یعنی قابلیت بالای این سامانه برای تحرک و همچنین استتار که عواملی مهم و حیاتی در میدان نبرد نامتعارف به حساب می آیند.
در بحث خدمه نیز باید گفت که یک خمپاره به طور معمول از ۴ نفر تا ۶ نفر برای عملیات بهره می برد که در صورت لزوم می توان این عمل را با ۲ نفر نیز به انجام رساند. این یعنی نفرات کمتر و در نتیجه صرفه جویی در منابع انسانی و مالی که خود نکات مهم دیگری در اداره جنگ به شمار می آیند.
در بحث برد نیز سامانه رزم توانست تا با استفاده از سامانه های پیشرانه کمکی و رساندن برد به ۱۶ کیلومتر برد شلیک نیروهای پیاده ایران را افزایش دهد. در عین حال چون خمپاره سامانه ای است که در خط یک به کار می رود می توان از این برد ۱۶ کیلومتری با بهره بیشتری استفاده کرد.
با این وجود سامانه " رزم " هنوز یک مشکل داشت و آن هم بحثی به نام قدرت آتش و تخریب است. گلوله ۱۲۰ میلی متری این خمپاره در بهترین شرایط می تواند حاوی ۳ کیلوگرم تی ان تی باشد که باید وجود توان تخریب مناسب آنچنان که باید و شاید پاسخ گویی بخشی از تهدیدات متصور برای یگان های پیاده ایران نبود.
در اینجا بود که سازمان صنایع دفاعی ایران با معرفی سامانه " وفا " در حقیقت یک ابر خمپاره را به نیروهای مسلح ایران تحویل داد. بر اساس تخمین های موجود این خمپاره انداز وزنی در حدود ۳۰۰ تا ۳۵۰ کیوگرم دارد که آن را به یک انتخاب سبک و ایده آل برای خودروهای سبک تبدیل می کند.
در بحث برد نیز این خمپاره انداز از دو گونه گلوله استفاده می کند که اولین آنها گونه معمولی با بردی در حدود ۹ کیلومتر است و گونه دوم که از پیشران راکتی کمک می کرد بردی در حدود ۲۰ کیلومتر دارد. این بدین معنا است که برد این سامانه نسبت به خمپاره انداز " رزم " نیز ۴ کیلومتر افزایش یافته است. اما این قدرت آتش و تخریب این سلاح است که آن را بسیار متفاوت می کند.
این خمپاره می تواند در هر دقیقه ۵ تا ۸ گلوله را به سمت هدف شلیک کند. اما بر خلاف گلوله های ۱۰۵ یا ۱۲۰ میلی متری، گلوله های ۱۶۰ میلی متری حاوی ۱۰ تا ۱۱ کیلوگرم تی ان تی هستند که می توانند برای هر هدفی یک کابوس واقعی باشند.
این یعنی به نسب خمپاره های قبلی توان تخریبی حدودا ۵ برابر افزایش یافته است. برای درک بهتر این قدرت تخریب بهتر است بدانید که عمده کشورهای دنیا امروزه از توپهای کالیبر ۱۵۵ به عنوان بزرگترین توپ در سازمان رزم خود بهره می برند. با توجه به معرفی سیستم های حسگر لیزری در توپهای ایرانی می توان این انتطار را داشت که به زودی شاهد معرفی گلوله های هدایت شونده برای خمپاره ها باشیم که در آن صورت می توان به سامانه وفا لقب " ابر خمپاره ایرانی " برای قرن بیست و یکم را داد.
کد مطلب: 143601
